~17~Goodbye kiss

                 Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek tak bardzo drgały mi dłonie. Byłam jak rażona prądem. Informacja mocno zdzieliła mnie po głowie. Zayn miał wypadek. ZAYN MIAŁ WYPADEK. To jest cholera niemożliwe!
-Zayn Malik- wysapałam jednym tchem.
-Przepraszam kim...?- młoda pielęgniarka podniosła na mnie wzrok.
-Gdzie on jest?- przerwałam jej siląc się na spokojny ton.
-Najpierw musi mi pani powiedzieć kim pani jest- kobieta podniosła ton.
-Jestem jego dziewczyną!
                  Kurde, te słowa zabrzmiały tak... ogromnie.
-Niestety...
-Kim mam być, żeby się tam dostać?!- zapytałam z rozpaczą.- Nikim?! W takim razie jestem nikim! Pasuje?!
-Widzę, że bardzo ci zależy młoda kobieto...
-A pani zależy, żeby oddychać?- syknęłam.
                  Małe okulary zsunęły się na jej garbaty nos. Spojrzała na mnie cierpko i mruknęła:
-Sala 16, drugie piętro.
                  Nawet nie zdążyła dokończyć, pognałam niczym poparzona we wskazane miejsce. Potykałam się raz po raz na schodach. Ale za bardzo mi zależało, żeby się poddać, czy zatrzymać. Tak mi się tylko wydawało.
                   Bo gdy zobaczyłam czarne cyferki 1 i 6, uderzyłam o mentalny mur. Nie mogłam ruszyć się z miejsca. On tam jest. Tuż za ścianą. Ze śmiercią tańczącą na wytatuowanym ramieniu. Przełknęłam ślinę i westchnęłam. Rozejrzawszy się po raz ostatni, dostrzegłam w tłumie młodą, obrzydliwie grubą dziewczynę.
                   Stała jak wryta i patrzyła prosto na mnie. Miała rdzawe, suche włosy, pełno piegów na bladej twarzy, brązowe, wyprane oczy. I bliznę na przedramieniu. Boże... To byłam ja. To byłam ja z przeszłości. Nie mogłam oderwać wzroku od tego uosobienia smutku. Ona wołała milczeniem o pomoc. Ale nikt nie usłyszał. Otworzyła szeroko usta jakby chciała zaczerpnąć oddechu.
                    Wystarczyło mrugnięcie okiem, aby zniknęła. Jak za starych dobrych lat. Zniknęła tak jak zawsze.
                     Otrząsnęłam się z amoku. Moja wyobraźnia zaczyna szwankować. Wszystko po kolei zaczyna szwankować. Serce, umysł... Cichutko pukam do drzwi, choć i tak wiem, że nikt się nie  odezwie. A potem uchylam drzwi i znowu słyszę pisk, jakby serce umarło.
-Zayn- szepczę.
                      Oto on. Najbardziej nieprzewidywalny, niebezpieczny człowiek świata. Mojego świata. Leżał przede mną w białym łóżku. Wyblakły. Z podpuchniętą, rozciętą wargą i zamkniętymi oczyma. Na jego ramionach malowało się kilka siniaków, poza tym wyglądał całkiem dobrze (jak na prawie umarłego).
                       Podeszłam bliżej i wtem otworzyły się drzwi do sali. Obróciłam się z dudniącym w piersi sercem. Lekarz w podeszłym wieku uśmiechnął się lekko.
-Dziewczyna?
-Tak- westchnęłam.- Znaczy... To skomplikowane. Zanim miał wypadek, pokłóciliśmy się i... To chyba moja wina.
-Jak to?- lekarz podszedł bliżej sprawdzając wszystkie wyniki i rzucając co jakiś czas okiem na mnie.
-Zayn powiedział mi kiedyś, że jestem jedyną, która może go zabić. Dodał też, że Z miłości leczy tylko śmierć.
-Wygląda, że to poważna sprawa- mruknął doktor wpisując coś do kart.- Ale nie obwiniaj się, dziecko... To nie twoja wina. To wina życia. Wszystko się za sobą ciągnie. Jedno za drugim.
                       Patrzyłam na mężczyznę jak zaczarowana. Dlaczego? Dlatego, że miał rację?
-Proszę niech mi pan powie tylko jedno- zaczęłam, gdy lekarz chciał już wychodzić.
-Tak?- uniósł brwi.
-Wyjdzie z tego?- zagryzłam wargę.
                      Mężczyzna westchnął pocierając czoło.
-Owszem, ale jest mały problem...
-Jaki?- krew ścięła puls moich żył.
-Pieniądze. Zayn nie ma rodziny, a pieniądze, których swoją drogą i tak ma dużo jak na tak młody wiek... Nie wystarczają, aby pokryć wszystkie koszty leczenia. Do tego mamy pewne przypuszczenia, iż rak może wracać.
                      Jezu... Dlaczego to zawsze tak boli, gdy go kocham.
-Ach- tylko to byłam w stanie wykrztusić.
                      Zresztą nie musiałam nic więcej. Lekarz wyszedł zostawiając nas samych. Całkiem samych.

                      Westchnęłam głęboko. I nagle poczułam jak coś chłodnego oplata moją dłoń. Drgnęłam przestraszona, ale nie odsunęłam się. Spojrzałam przed siebie.
-Zayn- szepnęłam otępiała.
                       Chłopak oddychał ciężko. Każdy wdech odbijał się echem w masce tlenowej. Jego powieki opadały mosiężnie. Ale mimo to nie odrywał ode mnie wzroku. Jakby bał się, że jestem snem. Jakby bał się, że zaraz się obudzi.
-Violet... Przecież ty nie umarłaś- wyszeptał pieszcząc opuszki moich palców.
-Ty też nie- pokręciłam głową pochylając się lekko nad nim.
-Co się stało?- zmarszczył lekko brwi nadal głośno oddychając.
-Jesteś w szpitalu, rozbiłeś się...- westchnęłam.- Powiedz mi... Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego wsiadłeś na ten pieprzony ścigacz?!- zagryzłam wargę wpadając w panikę.
                       Z całych, maleńkich sił ścisnął moją lewą dłoń.
-Straciłem cię, więc nic mnie tutaj nie trzymało- przełknął siłę.- Załamałem się. Mówiłem ci, że jesteś jedyną, która może mnie zabić... Moja dusza umarła... Pozostało tylko ciało.
                       Uniosłam prawą dłoń i na ile pozwalała mi maska tlenowa, pogłaskałam poraniony policzek Zayna. Był taki bezbronny. Miałam wyrzuty sumienia. Ja go cholera zabiłam. Nigdy sobie tego nie wybaczę.
-Kiedy mnie wypuszczają?- zapytał ochrypłym głosem.
-Jeszcze długo tu poleżysz. Dlaczego pytasz?
-Chcę o ciebie walczyć. Muszę się stąd wydostać jak najszybciej.
                       Na mojej twarzy zawitał smutny uśmiech.
-Są pewne problemy- mruknęłam.- Brakuje pieniędzy na twoje leczenie.
-To niemożliwe- syknął chłopak.- Wyścigi...
-Wyścigi nie wystarczają. Rozmawiałam z doktorem- westchnęłam głęboko.
-A więc co teraz zrobisz? Zostawisz mnie?- lekko przyciągnął do siebie moją dłoń nie chcąc wypuścić.
-Nie. Nie zostawiam cię... Chcę ci pomóc.
                       Problem tkwi w tym, że nie wiem jak...
                       Chwila!
-Zayn... Ile Harry ma pieniędzy?- zapytałam ożywionym tonem.
                        Chłopak zmarszczył brwi.
-Z pewnością więcej ode mnie. To on wszystkim handluje...- urwał skupiając na mnie swój wzrok.
-Wystarczyłoby na twoje ponowne leczenie?
-Chyba...- jęknął.- Ale nigdy w życiu nie zapłaci. On już mnie nie potrzebuje, Violet. Założył grupę, kąpie się w milionach... Nie jestem już tak ważnym pionkiem jak niedawno.
                        Zagryzłam wargę.
-Zayn- chwyciłam jego twarz w swoje dłonie.- Chcę, żebyś wiedział, że zrobię wszystko aby ci pomóc- urwałam ważąc ciężar słów.- Wszystko.
                         Przez twarz Malika przebiegł uśmiech. Potem nagle zdjął maskę tlenową i ze wszystkich sił wyprostował się. Nim się zorientowałam jego usta na nowo ściskały moje. Z delikatności zrodziła się namiętność. Wiedziałam, że to sprawia mu ból. Wiedziałam, że mnie także zaboli. Nasze oddechy mieszały się słodko w rytmie bicia naszych serc.
                          Musnęłam jego policzek po raz ostatni zagłębiając się w niezwykłym oceanie jego kawowych oczu. Do końca życia je zapamiętam. I jeden dzień dłużej.
-Do zobaczenia Zayn- szepnęłam stojąc w drzwiach.
-Violet- wyrwało mu się.- Nie rób nic głupiego.
                          Uśmiechnęłam się.
                          Nie rób nic głupiego.
                          Uratowanie jego życia z pewnością nie będzie głupie.
                          Doskonale wiedziałam co robię. Wiedziałam jakie będą tego konsekwencje. Zadzwonił mój telefon "Louis". Wybacz. Wzięłam głęboki oddech spoglądając prosto między promienie słońca.
                           Ale nigdy w życiu nie zapłaci. On już mnie nie potrzebuje, Violet.
                           Może i tak. Może i ma rację.
                           Ale wiem czego Harry chce.

                           Mnie.
___________________________________
                          Witajcie kochani !
               Dzisiaj są moje urodziny, więc dodaję rozdział jako taki mały prezent dla was. Może chcielibyście zrobić dla mnie to samo? Wystarczy jedno słówko w komentarzu, a dorzucam kolejną linijkę tekstu w kolejnym rozdziale.
               Mogę wam zdradzić, że w przyszłym rozdziale będzie... Oj będzie HARRY :)
               Także do zobaczenia w następnym!
                +Wszelkie pytania możecie kierować tutaj ask.fm/BirdenBlue :)