~14~From love cures only death

                                                         Adele- Lovesong

                  Po raz pierwszy w życiu obudziłam się z  uśmiechem. Otwierając oczy nie myślałam o bólu, który gdzieś tam jeszcze mnie wołał. Pojawiła się ogromna zasłona, która zagłuszyła cierpienie. Jakie to piękne uczucie. Lekkie powieki, szczery uśmiech... Mogło by zostać na zawsze.
-Cheryl?- mój głos skacze pomiędzy ścianami.
                   Błoga cisza.
                   Podeszłam do okna i otworzyłam na oścież. Nigdy nie czułam się tak jak wtedy. Wszystko wydawało się jaśniejsze, cieplejsze... Po raz pierwszy czegoś takiego doświadczyłam. I choć wiatr był chłodny i muskał moje policzki szponami...Nie ranił ich. Nigdy nie czułam się tak jak wtedy.
                   Bo nigdy nie czułam się kochana.
                   A teraz jesteś?
-Teraz i na zawsze.
                 
                   Chciałam sprawdzić gdzie jest Cher. Spojrzałam na lodówkę. Typowe "Niech diabli wezmą tą cholerną pracę". Biedaczyna. Westchnęłam i uciekając przed chłodem kierowałam się do mojego ciepłego łóżka. Kątem oka dostrzegłam ciemną smugę. Cofnęłam się o dwa kroki i drgnęłam przestraszona.
                   W drzwiach stał Zayn.
                    Opierał się o futrynę ze skrzyżowanymi rękoma. Mierzył mnie uważnym spojrzeniem głębokich oczu. Zagryzłam wargę i już miałam się odezwać...
-Cher chyba nie lubi zamykać drzwi- przewrócił oczyma.
-Nie wiedziała, że jakiś psychol będzie chciał tutaj wejść- uśmiechnęłam się lekko.
                     Zmrużył oczy i wślizgnął się do środka. Drzwi cicho wskoczyły na swoje miejsce, zostawiając mnie samą, zamkniętą w klatce z niebezpiecznym wilkiem. Postąpiłam o krok do przodu.
-Co tutaj robisz?- uniosłam brew.
-Aktualnie? Stoję.
                    Jezu..
-Naprawdę bardzo zabawne- klasnęłam w dłonie.- A teraz pytam poważnie..
-Miałem ochotę cię odwiedzić- zbliżył się o kilka kroków, a ja ani drgnęłam.- Znowu nie chciałaś wyjść z moich myśli.
                    Uśmiechnęłam się lekko spoglądając w jego oczy zaledwie o krok stąd.
-Jesteś bardzo upartą dziewczyną, Violet- jego dłoń spoczęła lekko na moim policzku.- Zawsze pojawiasz się w najmniej oczekiwanych momentach..
-To znaczy?- zmrużyłam lekko oczu napawając się jego dotykiem.
-To znaczy, że siedzisz w mojej głowie cały czas- położył dłonie na moich biodrach i przyciągnął do siebie.- To jest naprawdę bardzo wkurzające.
                    Widziałam złoty błysk w jego oczach, gdy pocałował moje przedramię. Nie mogąc oderwać wzroku od kawowego oceanu, minęła dłuższa chwila zanim zorientowałam się czego dotykają usta chłopaka. Mojej blizny. Bladej szramy.
-Nienawidzę jej- szepnęłam czując jak tracę kontrolę nad łzami.
                     Malik słysząc te słowa skupił się na lekkim muskaniu właśnie tego okropnego znaku. Mruknęłam i próbowałam odciągnąć rękę. Nie chciałam, żeby ją widział. Oszpecała mnie. O ile mogłam być jeszcze bardziej szpetna. Jednak Zayn mocno trzymał mój nadgarstek.
-Puść mnie... Nienawidzę jej.
                     Uniósł na mnie swój przepełniony emocjami wzrok. Z sekundy na sekundę paleta barw sięgała od złota po czerń. Tyle kolorów, tyle emocji... I tylko jeden chłopak.
-Tego czego w sobie nienawidzisz, kocham dwa razy mocniej.
                      Zagryzłam wargę i po prostu nie wytrzymałam. Mocno wtuliłam się w chłodne ramiona skórzanej kurtki. Przyciągnął mnie jak najbliżej siebie. Nie robił nic nadzwyczajnego. Po prostu stał i był ze mną. I to było piękne...
-Co to znaczy podwójnie?- musiałam zapytać.
-Kocham za ciebie i siebie- odparł cicho muskając ustami moje wyblakłe włosy.
-Ale dlaczego? Dlaczego jesteś taki... dobry?
-Bo nie chcę, żebyś odeszła- westchnął.- Boję się, że cię stracę, Violet.
                      Czułam jak drży. Odsunęłam się lekko i spojrzałam na jego twarz.
-Jesteś jedyną, która może mnie zabić.
                       Boże... On płakał.
                       Zagryzłam wargę zaglądając w te oceany bezbronności. Zawsze uważałam, że nic go nie złamie. Że jest niezniszczalny. Nawet nie wiedziałam jak bardzo się myliłam. Oto stał przede mną. Najbardziej bezbronny człowiek na świecie. Stał on i jego trucizna. Ja.
-Kocham cię- szepnęłam wtulając jego głowę w swoją szyję.
-To mnie zabije, Violet- powiedział cicho przez łzy.
-Co? Powiedz mi co cię zabija?
-Z miłości leczy tylko śmierć.
                        Chwyciłam jego twarz w dłonie. Tonąc w przepaści bezgranicznego bólu, powiedziałam:
-Nigdy więcej tak nie mów.
                        Już chciał zaprzeczyć... Lecz moje usta wystarczyły aby go odwieźć. Ręce Malik'a ześlizgnęły się na me biodra. Przyciągnął mnie tak gwałtownie, jakbym była jego ostatnim tchem. Jakby bał się, że mnie straci. Przeczesałam palcami czarne włosy chłopaka.
-Pozwól mi być tym jedynym- szepnął, gdy zrzuciłam jego kurtkę na podłogę.
-Od dawna nim jesteś.
                        Słońce zaglądało do pokoju rumieniąc się. Nigdy nie pomyślałabym, że kiedyś do tego dojdzie. Że się odważę. Że odważę się otworzyć przed chłopakiem. Pokazać mu moje ciało. Moją słabość I to Malik'owi. Matko...
-Boję się- szepnęłam zaglądając w jego oczy.
-Możemy przestać. Jedno twoje słowo i...
-Nie- przerwałam mu całując jego malinowe usta.- Kocham cię, Zayn. I chcę, żebyś o tym wiedział.
                        Pocałował moje czoło. Całował moje niewidoczne rany. Upiększał je swoją miłością. Nie był brutalny- tak jak sobie wyobrażałam. Z czułością zabierał źródła bólu. Wyrywał je jak chwasty. Jego dłonie lekko muskały delikatną skórę. Oczy bez przerwy wpatrywały się w moje nie mogąc skupić się na niczym innym. Nagość mieszała się z naszymi uśmiechami.
                        Całowałam blade blizny, na pięknym ciele chłopaka. Drżał wspominając jak wiele bólu mu przysparzało ich gojenie. Był tak bezbronny. Nie mogłam go zabić. Nie chciałam go już nigdy skrzywdzić.
-Tak bardzo cię kocham, Violet- wyszeptał delikatnie mnie przytulając.
                        Po prostu przytulając. Kochałam go bezgranicznie. Tego bezbronnego chłopca i tego upartego, gwałtownego mężczyznę. I to było piękne.
-Jesteś tak delikatna i czysta, że nie zasługuję na ciebie.
-Przestań tak mówić- uśmiechnęłam się trzymając jego twarz w swoich dłoniach.
                        Nagle poczułam ukłucie. Tajemnice, tajemnice.
-I tak wiem swoje- przewrócił oczami z uśmiechem.
                        W mojej głowie pojawił się błysk. Krótki, ale uderzył mocno. Dostrzegłam zranioną twarz Louisa. Cholera. I wtedy zaczęłam się mieszać. Bo kochałam ich obu. I to było pewne. Kochałam ich obu, bo byli tak różni, a jednak podobni. Louis z początku delikatny, w środku okazał się być niezłym twardzielem. A Zayn odwrotnie. Był strasznym dupkiem, który skrzętnie skrywał swoją wrażliwość.
                        Czułam łzy w moich oczach, który walczyły o wydostanie się na powierzchnię. W końcu jednak przegrały. Przegrały z gorącymi ustami Malik'a. Odetchnęłam wolna.
                        A potem były tylko głębokie oddechy, pocałunki i słodkie, rumiane słońce.
________________________________________
                        Przepraszam, bo post miał być wczoraj, ale jakoś nie mogłam znaleźć pomysłu na rozdział. Wiele razy go zmieniałam, aż w końcu postanowiłam, że trochę wam posłodzę ♥. Mam nadzieję, że wam się podoba. Od teraz już będzie trochę mniej słodko (złowieszczy śmiech).
                         Mogę wam zdradzić jedno KATNISS. Oj tak. Teraz to już pewne, że odbędzie się ich nieuniknione spotkanie. Pojawi się też Lou... Jak sądzicie, co się szykuje?
                         Kocham was moje kwiatuszki ♥
                         Miłego tygodnia!
PS. Słowa "Z miłości leczy tylko śmierć" pochodzą z utworu : Ada Szulc-"Big love" -to tylko taka ciekawostka. Po kilkukrotnym przeczytaniu tego tekstu zdałam sobie sprawę, że po części pasuje on do tematyki Paradise. Dajcie mi znać jeśli też tak odczuwacie ♥