~13~Kiss

                             The Raveonettes- I wanna be adored

                   Przeciskałam się pomiędzy ludźmi, aby jak najszybciej dojść do Zayn'a. Stanęłam na uboczu obserwując jak te wszystkie łatwe panienki kręcą tyłkami wokół niego, jak wieszają mu ręce na szyi, a on nawet na to nie reaguje. Czy aby na pewno dobrze zrobiłam? Może zbyt łatwo mu uwierzyłam?
                  W końcu, gdy się obrócił i mnie zobaczył postanowił wyminąć "fanki", które zapewne obiecywały mu niezapomnianą noc, że będzie w niebie i tak dalej. Przewróciłam oczyma i odepchnęłam się od barierek wchodząc ponownie do klubu. Zerknęłam na podwyższenie. Na fotelu siedział Harry i z tajemniczym uśmiechem obserwował mnie. Zasiadłam przy barze.
-Podaj cokolwiek. Byle mocnego- mruknęłam do młodego barmana.
                   Pijąc łyk za łykiem nawet nie spostrzegłam, że ktoś stoi obok mnie. Po chwili poczułam czekoladę gdy siadał obok.
-A więc jednak przyszłaś...-westchnął.
-Tak. Ale chyba zepsułam ci plan zaliczenia kilku fanek- poruszyłam brwiami dopijając drinka.
-Jesteś zazdrosna?
-Nie skądże... Osoba zakochana w ogóle nie jest zazdrosna- przewróciłam oczyma.- Oczywiście, że jestem zazdrosna! Nie mogę patrzeć na te dziewczyny. One są takie... ładne, a ja- urwałam i zeskoczyłam ze stołka.
                   Ten chłopak naprawdę zaczyna działać mi na nerwy. Niedługo nocne powietrze nie będzie już działało. Usłyszałam czyjeś kroki. Byłam bardzo zdenerwowana. I zazdrosna. Oparłam się czołem o drzewo.
-Jesteś bardzo do kogoś podobna- zadrżałam spoglądając na cwaniacki uśmieszek Malik'a.
-Tak?- zmarszczyłam brwi.- Mam nadzieję, że nie do żadnej z twoich wielbicielek.
                     Chłopak westchnął ciężko. Wyprostował się i podszedł bliżej.
-Do naszego liceum chodziła kiedyś pewna dziewczyna... Nigdy nie widziałem, żeby z kimś rozmawiała, czy się śmiała...- zmarszczył brwi patrząc na suchą ściółkę.
                      Mój żołądek się skurczył. Czułam jak słabnę, jak blednę. Gdybym mogła jakoś uciec... Rozpłynąć się... Nie chciałam tego słuchać. Nie chciałam słuchać jak mówił o niej. O osobie, którą kiedyś byłam. Ugly Violet.
-Zrobiłem jej wiele rzeczy, za które żałuję... I żałuję za te, których nie zrobiłem- pokręcił głową, a mnie coś ścisnęło za gardło.
                      Nie wiedziałam, o których "rzeczach" mówi. Tak naprawdę nie pamiętałam by cokolwiek złego mi zrobił. A może po prostu nie chciałam pamiętać...
-Ona nagle zniknęła- podniósł wzrok.- Później pojawiłaś się ty.
                      Moje tętno gwałtownie przyspieszyło. Czułam, jakbym miała się rozpaść.
-Jesteście podobne... Obie- westchnął.- Nie wiem jak to nazwać... Jesteście tak cholernie tajemnicze i ciche...
-Lubiłeś ją?- zapytałam prostując się.
                      Niech role się odwrócą.
-Ledwie znałem...- mruknął cicho.- Nawet nie wiem jak miała na imię.
                      Prychnęłam.
-No to rzeczywiście ci na niej zależało...
-Tego nie powiedziałem- odparł gwałtownie.
                      Auć?
-Dlaczego jej nie pomogłeś? Nie pomyślałeś, że może potrzebuje pomocy?! Że czuje się jak potwór i nie potrafi sobie z tym poradzić?!- uniosłam się.
                     Mój oddech przyspieszył, gdy słodko pachnąca dłoń Malik'a zasłoniła mi usta. Chłopak zacisnął powieki stojąc przede mną. Oj, czyżby sumienie zbierało swoje żniwa?
-Jesteś taka słodka, gdy się unosisz- mruknął sunąc nosem przez mój policzek.- Ta dziewczyna to przeszłość... Teraz liczysz się ty, Violet.
                      Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Tak mówią ludzie. I tak właśnie czułam. Bo przecież powiedział, że jestem przeszłością i jednocześnie,że teraz się liczę. Dlaczego to tak boli? Bo tak właśnie smakują tajemnice, suko. Ugryzłam swój język pragnąc aby ten głos został zduszony przez miliony następnych.
                      I nagle chłód musnął moje wargi, gdy dłoń Malik'a ześlizgnęła się na korę drzewa. Patrzył głęboko w me wyprane przez świat oczy. Nie wiem co tam spostrzegł. Mam nadzieję, że nie prawdę. A potem tylko pochylił się i szepnął:
-Ja też jestem o ciebie zazdrosny... Jak cholera.
                       A potem moja dusza została ściśnięta w pięści spełnienia. Całe życie o tym marzyłam. Wyobrażałam sobie jak to by było... Całować Malik'a.  Nie mogłam uwierzyć, że jego ciepłe wargi z zachłannością muskają moje. Czułam jak nasze oddechy się mieszają. Jego duże dłonie na moich biodrach, pasowały idealnie. Posiadanie go tak blisko siebie... Pochłaniając słodycz ciepłej czekolady z jego ciała... Skłamałabym mówiąc, że miałam kontrolę. W ogóle jej nie miałam. Ona uciekła i schowała się za plecami Zayn'a. Wszystko zależało od niego.
                       Czy można umrzeć ze szczęścia? Jeśli tak, to właśnie umieram. Czuję jak maleńkie piórka unoszą mnie do góry... Jest tak zimno i ciepło zarazem. Żegnaj marny świecie, właśnie odchodzę. Masz jednego niewolnika mniej. Brawo, oby tak dalej.
-Nigdy czegoś takiego nie czułem... Nie mogę zasnąć, bo cały czas siedzisz w mojej głowie. To trochę wkurzające- wyszeptał prosto w moje usta.- Możesz mi powiedzieć co to takiego?
-To chyba miłość, Zayn- przeczesałam palcami jego włosy.
                         Przeszedł mnie dreszcz. Poczułam mrowienie w głębiach brzucha. Co ty ze mną wyprawiasz, Malik?!
-Chyba się zakochałeś.

                          Sądziłam, że teraz będzie już łatwo. Że będę cieszyła się czekoladowym pocałunkiem. Ale nie. To nie takie proste. W nocy nie mogłam zasnąć. Zżerały mnie wyrzuty sumienia. Dlaczego cały czas miałam przed oczami pokrzywdzoną twarz Louisa? Bo jesteś suką. Zamknij się, do cholery!
                          Następnego dnia krążyłam wzrokiem po szkolnych korytarzach. Nigdzie nie mogłam znaleźć mojego przyjaciela. Jak za starych lat, Ugly Violet.
-Lou!- zawołam zauważając jego błękitne oczy wpatrzone w czyjąś twarz.
                          Stała przed nim dziewczyna. Wysoka, blondynka o dużym... Katniss. Krew momentalnie zastygła w moim ciele. Zrobiło mi się zimno. Czułam jak znikam, jak blednę. Cofnęłam się o krok. Co ja robię? Drugi krok. Dlaczego on z nią rozmawia?
-Czujesz to? Tak właśnie pachniesz, Violet... Strachem
                           Obróciłam głowę. Ten głos był tak wyraźny... Sądziłam, że ktoś za mną stał. Ale przywitało mnie tylko smutne, szare światło poranka. Zerknęłam w stronę Louisa. On wpatrywał się w Katniss coś do niej mówiąc. Po chwili spojrzenie jej zielonych oczu opadło na mnie niczym gilotyna.
                            Wycofałam się i oparłam o szkolne szafki. Czułam jak się kruszę, jak upada moja dusza. Musiałam wyjść na dziedziniec. Na powietrze. Tutaj było zbyt wiele wspomnień.
                             Uciekłam prosto w ramiona wiatru. Całował moje usta, dłonie, szyję, powieki... Był jedynym wiernym mi przyjacielem. Wtedy zauważyłam błękitną bluzę. Plecy tak dobrze mi znane. Louis.
                              Podbiegłam i popchnęłam go lekko przykuwając jego uwagę.
-Hej, Violet...- uśmiechnął się obracając w moją stronę.- Co się stało?
-Ty mnie pytasz, co się stało?- wydyszałam.- Katniss, to się stało!
                               Zagryzłam wargę.
-Powiedziałeś jej! Powiedziałeś kim jestem!- zawyłam czując krwiste łzy. Uniosłam dłonie i zaczęłam bezsilnie uderzać w jego klatkę piersiową.
-Violet, przestań!- złapał mnie za nadgarstki przyciskając dłonie do swojej piersi.- Powiedziałem jej to, co uważałem za słuszne, ale... nie zdradziłem tajemnicy- przejechał dłonią przez mój policzek.- Nigdy bym tego nie zrobił.
-Boję się- spuściłam głowę uderzając nią miarowo w ciało Lou.- Tak cholernie się boję. Nie chcę tych wspomnień. Nie chcę, żeby to wszystko wróciło... Nie zniosłabym tego bólu po raz drugi. Zabiłabym się, Louis- uniosłam na niego wyblakły wzrok.- Zabiłabym się.
                                Złapał mój podbródek i ścisnął.
-Nigdy. Więcej. Tak. Nie. Mów
-Ale to pra...
-Nie!- warknął.- Za bardzo mi na tobie zależy, żebym pozwolił ci odejść.
                                Znów chciałam zaprzeczyć, zaprotestować. Ale zabrakło mi siły. Ostatni promyk energii zgasł pod wpływem silnych ramion Louisa. Zdusił go doszczętnie. Ucałował moje włosy jak najdelikatniejszą rzecz na świecie.
-Przepraszam, że widziałaś moją drugą twarz- westchnął.- Wtedy, w "Fear".
-Nic się nie stało. Po prostu byłam trochę zdezorientowana. Po prostu uciekłam- zacisnęłam mocniej powieki bojąc się mojego nadciągającego zdania.- Louis muszę ci o czymś powiedzieć... Całowałam Zayn'a i...
-Wiem o tym- mruknął cicho.
-Skąd?
-Nigdy w życiu nie widziałem,żeby się tak uśmiechał.
_________________________________________
                                 Witam was! ♥
                                  Aż się wzruszyłam- pod poprzednim postem było 15 komentarzy! Nigdy bym czegoś takiego się nie spodziewała! Rozkleiłam się ♥ Dziękuję, dziękuję dziękuję ♥ I tak oto 13 rozdział za nami. Jak wrażenia? Z chęcią poczytam ♥
                                  Druga sprawa to taka, że trochę tych głosów nazbierało się w ankiecie, więc już mam prolog nowego opowiadania Light. Także z Zayn'em ♥ Oto zwiastun bloga, którego otwarcie już 21 grudnia! Mam nadzieję, że wam się spodoba ♥   Trailer Light